Ciao!
Per chi si è perso la prima parte del mio blog, corra a leggerla. Ho raccontato di come è nata la nostra idea di trasferirci dai Paesi Bassi alle Marche. Per tutti gli altri, buona lettura!
Da quel momento io e Peter, ogni momento che avevamo libero, lo trascorrevamo nelle Marche , girando per le agenzie immobiliari alla ricerca dell’edificio perfetto. Perché il nostro sogno non poteva permettersi di accontentarsi. Eh, no. Avevamo il nostro pacchetto di condizioni e un piano lavoro.
Non doveva essere troppo lontano dal mare, nè troppo distante dai centri abitati, negozi, aeroporti, o stazioni ferroviarie. E adatti per fare appartamenti. Ma tutti quelli che avevamo visto erano troppo grandi, troppo lontano dal mare o troppo costosi. Così stavamo prendendo in considerazione l’idea di abbandonare il progetto. Forse i tempi non erano ancora maturi.
Ma nel giugno del 2004 qualcosa si mosse.
Quel giorno abbiamo incontrato un conoscente dei genitori di Peter, che diceva di avere un edificio adatto a noi. Così la mattina dopo ci ha accompagnato sulle colline di Castelleone di Suasa portandoci ai piedi di un grande casale.
Da un lato si poteva vedere il Mar Adriatico fino al Monte Conero, dall’altro il Monte Catria e il Monte Acuto.
Peter si è seduto sul campo e io non ho potuto fare a meno di vedere il luccichio nei suoi occhi. Ci siamo guardati attorno per più di un’ora in silenzio.
Senza dire niente, avevamo capito che la ricerca era finita. Solo quando poi l’uomo ci ha riaccompagnato al bar di San Lorenzo in Campo, un paese lì vicino, abbiamo brindato. Avevamo trovato il posto giusto. Quello che cercavamo da tanto tempo. Il nostro luogo di appartenenza.
Non è stato difficile lasciare i Paesi Bassi. In fondo l’Italia non è all’altro capo del mondo, e sapevo che amici e parenti potevano venirci a trovare quando volevano. E poi eravamo pieni di entusiasmo e voglia di avventura. In noi bruciava il fuoco della passione, quella voglia di fare, e quel pizzico di pazzia del salto nel vuoto.
Se ora guardo indietro, a dir la verità, non avevamo la minima idea di dove saremmo finiti.
Piano piano, abbiamo creato un sito web, acquistato le attrezzature necessarie, i materiali utili, caricato il camion dei traslochi e partiti. Era l’Aprile del 2005.
Una volta arrivati però, è stato un incubo. I lavoratori edili non si sono presentati, e noi non avevamo un posto dove stare. Così, sorretti da quella leggerezza che solo i giovani hanno, ci siamo accampati al piano superiore. Non c’era acqua corrente, né scarichi, avevamo solo un cavo per l’elettricità ma….. non funzionava!
Per fortuna l’amore, l’unione e lo spirito di adattamento, ci hanno permesso di superare quel periodo.
Il nostro progetto era di convertire le stalle in appartamenti. E dovevamo farlo molto in fretta, perché avevamo già le prime prenotazioni. Così ci siamo messi a lavorare duramente. Noi facevamo le finiture, mentre una ditta locale ristrutturava gli edifici.
La più grande difficoltà è stata quella di affrontare i ritmi italiani.
Si perché nel nord Europa, tutto, ma veramente tutto si pianifica, il giorno scorre esattamente come è stato programmato.
Gli italiani invece sono lavoratori forti e duri, ma hanno un ritmo diverso. È stato questo il mio problema più grande. Abituarmi all’idea che nulla va come programmato. Si va piano piano, con calma e con la Santa Pazienza. Tutto è in trasformazione, e se a volte può essere fastidioso, molte altre è affascinante. Perché così posso imparare che la vita stessa è una forma d’arte.
Per fortuna io e Peter siamo dei combattenti e non abbiamo mai avuto paura di stancarci. Soprattutto Peter. Lui sembra avere l’argento vivo addosso. Non pensa mai in negativo, anzi, dove gli altri vedono problemi, lui vede delle bellissime sfide. È creativo. È ambizioso. Secondo me lui è un Essere Raro, ma si sa, io sono di parte.
Dopo tre mesi di duro lavoro, all’inizio di luglio 2005 ecco che potevamo accogliere i primi ospiti del Rustico Del Bozzo. Eh si, è questo il nome del nostro sogno.
È stata una soddisfazione immensa vedere gli occhi degli ospiti illuminarsi appena arrivavano al Rustico. Poter dar loro l’opportunità di godere del panorama e della tranquillità marchigiana, la cultura italiana e lo spazio immenso che offre la Val Cesano.
... TO BE CONTINUED ...
Nel prossimo articolo il seguito del racconto!
---------------------------------------------
Ciao!
In mijn eerste blog vertelde ik dat hoe ons idee tot stand kwam om de overstap van Nederland naar Le Marche temaken.
(…….) vanaf dat moment waren Peter en ik waren elk vrij moment in Le Marche om met makelaars op stap te gaan naar het perfecte pand. Dat was niet zo maar eenvoudig Natuurlijk hadden we een heel eisenpakket en een business plan.
Het mocht niet ver liggen van zee, bewoonde wereld, winkels, het vliegveld en station liggen en moest zich lenen voor de bouw van appartementen. Maar alles wat we zagen was te groot, te ver van zee of te duur. Na de zoveelste zoektocht overwogen we zelfs het plan te laten varen. Misschien was de tijd nog niet rijp.
Maar in juni 2004 gebeurde er iets.
Op de bewuste dag kwamen we een italiaanse kennis van Peter zijn ouders tegen die geschikt een pand voor ons wist. De volgende dag bracht hij ons naar een groot verlaten landhuis in heuvels bij Castelleone di Suasa . Aan de ene kant zag je de Adriatische zee tot aan de Monte Conero, aan de andere kant de Apenijnen met de Monte Catria en Monte Acuto .
Peter ging bij het huis in het veld zitten en ik zag het aan de twinkeling in zijn ogen: dit is de plek. We zeiden niets, hebben meer dan een uur rondgekeken, ademloos. Pas toen de man ons had afgezet bij een café in San Lorenzo en we hebben geproost , zeiden we tegen elkaar: dit is wat we zochten, dit moeten we doen. Hier horen wij thuis.
Eigenlijk heb ik nauwelijks moeite gehad met het vertrek. Italië is natuurlijk niet het andere eind van de wereld en van familie en vrienden wist ik: ze komen ons opzoeken. Daar komt bij dat we enthousiast en vol waren van ons avontuur. Er brandde een vuurt van passie in ons , we wilden er iets van maken.En een heel klein beetje van gekte om de sprong in het diepe te maken .
Achteraf hadden we eigenlijk geen idee waarin we terecht zouden komen. We hadden een website opgezet, gereedschappen en bruikbare spullen aangeschaft, laadden de verhuiswagen in en gingen gewoon. Dat was begin april 2005.
Eenmaal aangekomen kwamen we allerminst in een gespreid bedje. Bouwvakkers die niet kwamen opdagen, was er geen verblijplaats voor en onszelf en moesten we de eerste tijd kamperen op de bovenverdieping. Er was geen stromend water, geen afvoeren en slechts één kabel voor elektra…..die het niet deed!
Gelukkig hebben onze liefde, saamhorigheid en aanpassingsvermogen ons gehoplen deze eerste tijd door te komen.
Onze prioriteit was de stallen verbouwen tot appartementen. De eerste boekingen waren al binnen dus er moest gebikkeld worden om alles af te krijgen. De grove bouwwerkzaamheden deed een lokale aannemer, terwijl wij ons bezighielden met de afwerking.
De grootste moeilijkheid was de omschakeling naar het italiaanse ritme
Want in Noord-Europa is , alles, maar echt alles is georgniseerd, de dag loopt precies zoals die is gepland.
Italianen daarentegen zijn keiharde werkers, maar ze hebben een ander ritme. Dit was mijn grootste probleem. Wennen aan idee dat er niets gaat zoals gepland. Het gaat “ piano piano, con calma e con Santa Pazienza” ; langzaam, rustig en met het Heilige geduld. Alles loopt altijd anders. Soms is dat heel irritant maar meestal heel charmant. Ik heb hier geleerd dat het leven op zich een vorm van kunst is .
Gelukkig zijn we allebei doorzetters en niet bang om hard te werken . Zeker Peter heeft een onverzadigbare energie. Het moet wel gek gaan, wil hij iets niet zien zitten. Ziet, waar anderen problemen zien, uitdagingen. Hij is creatief, ambitieus.
Na 3 maanden buffelen ontvingen wij begin juli 2005 onze eerste gasten op Rustico del Bozzo., zoals wij onze droom gedoopt hebben.
Een inmense voldoening om de ogen van de gasten te zien op lichten zodra ze op de Rustico aankomen. Het is een voorrecht om ze te laten genieten van het uizicht, de rust van de Marche , de italiaanse cultuur en de enorme ruimte die Val Cesano te bieden heeft.
…..TO BE CONTINUED